“Met L'Auditori kunnen we ons meten met hoofdsteden als Parijs en Wenen, en dat mogen we gerust zeggen.”

Víctor Medem (Barcelona, ​​1977) bevindt zich in de testfase van de enorme instelling L'Auditori de Barcelona en probeert als nieuwe directeur de lijnen van zijn project vorm te geven. Ideeën variëren van trots tonen op het educatieve project dat de locatie ontplooit (van de 500 activiteiten zijn er 300 educatief) of op het kamermuziekcentrum dat het is geworden met het Quartet Casals, tot het werken aan nabijheid met het publiek of de verwevenheid met het culturele weefsel van de stad. Of het vieren van het Catalaanse repertoire, dat, zo benadrukt hij, uiteindelijk door buitenlandse orkesten moet worden uitgevoerd. De huidige directeur van de Schubertíada vertelt met La Vanguardia over de hedendaagse symfonische wereld. Zijn leidende principes zijn trots, nabijheid en evenwicht.

Is uw project hervormingsgericht of gericht op continuïteit?

Het gaat er niet om disruptief te zijn, want L'Auditori heeft ook een reeks opdrachten en verplichtingen, vandaar de behoefte aan een directeur. Maar ik ben hier om mijn project uit te voeren met de vele sterke punten van L'Auditori, waaronder de aanzienlijke investering in het onderhouden van de faciliteiten. La Llanterna de Palazuelo, het enige grote Palazuelo in Barcelona, ​​stond op instorten en is gerenoveerd; en de investering in akoestiek was een project dat al vanaf dag één gepland stond. Felicitaties aan het vertrekkende team.

"Wat zou er gebeurd zijn als L'Auditori niet had bestaan? De rol die het heeft gespeeld in het stimuleren van talent is van groot belang."

Kunt u nog meer van deze sterke punten opnoemen?

L'Auditori is een unieke faciliteit in Spanje: vijf zalen, een museum met een van de beste collecties van het land – zo niet de beste – een college ernaast dat een broedplaats voor talent is, een eigen orkest dat een aanzienlijke groei doormaakt, een band die een referentie is... Dat bestaat nergens anders in Zuid-Europa. Het plaatst ons op gelijke hoogte met hoofdsteden als Parijs of Wenen, en dat mogen we gerust zeggen. Een ander sterk punt dat ik onderschat vind, is de invloed ervan: kijk maar naar de lijst van artiesten die hier hun Spaanse debuut hebben gemaakt. Vijf dirigenten die eerder bij het OBC kwamen, debuteren in het komende seizoen van de Berliner Philharmoniker. Misschien komen ze nu niet, en dat is een punt om aan te werken; het is een van de zwakkere punten, maar Dudamel, Currentzis, Viotti, Pappano hebben allemaal in L'Auditori opgetreden... zelfs Jakub Hrusa, de nieuwe directeur van de London Opera, is hier drie keer geweest. Dan hebben we het Quartet Casals, een organisatie verbonden aan L'Auditori en de hausse in kamermuziek, want ik zou spreken van een Auditori-generatie, met componisten als Raquel García-Tomás, Joan Magrané, Hèctor Parra... In veel gevallen zijn dit makers die, afkomstig van de ESMUC (Spaanse Muziekacademie), hun werk hier voor het eerst hebben gepresenteerd, net zoals er musici van de OBC zijn die afkomstig zijn van de hogescholen van de stad. Het is een hele beweging. Wat zou er gebeurd zijn als L'Auditori er niet was geweest? De rol die het heeft gespeeld in het stimuleren van talent is van groot belang.

De Andrea Motis of de Sílvia Pérez Cruz van de toekomst moeten hier als eerste optreden.”

U bent sinds de Schubertiade en de Barcelona Ouverture actief als talentscout.

Het is mijn grote passie, en ik wil dit thema graag voortzetten: dat geen enkel opmerkelijk talent over het hoofd mag worden gezien, dat iedereen zich bewust moet zijn van deze zaal. Want net zoals we dicht bij het publiek dat ons volgt moeten staan ​​en we dwars door onze artistieke lijnen moeten lopen, moeten we ook dicht bij het talent staan. We hebben een ESMUC (Instituto Nacional de Studies Culturel), een Conservatori del Liceu (Conservatorium van Liceu). En in de moderne tijd, als invloedrijke kunstenaars, moeten de Sílvia Pérez Cruz of de Andrea Motis van de toekomst eerst langs L'Auditori komen. En ten slotte, de nabijheid van de stad en andere instellingen, zoals musea of ​​universiteiten. We moeten aanwezig zijn en de barrière doorbreken van een groot instituut dat deze zaal kan lijken.

“Ik heb in mijn leven 250 OBC-concerten bijgewoond, het symfonische repertoire geleerd en via dat orkest mijn liefde voor muziek geuit.”

Hij zegt dat de grote jongens niet meer terugkomen naar de OBC. Wat moeten we daaraan doen?

We maken deel uit van het internationale circuit, dat piramidevormig is, en we moeten ons bewust zijn van onze plaats. Wat we willen is stappen vooruit zetten, en in die zin hebben we meer zelfvertrouwen nodig in wat L'Auditori te bieden heeft. Ik heb 250 OBC-concerten bijgewoond – ik houd een notitieboekje bij waarin ik elk concert noteer dat ik bezoek – ik heb het symfonische repertoire geleerd en mijn liefde voor muziek via dat orkest ontketend. Ik wil graag dat meer mensen zien dat je bij L'Auditori een muziekliefhebber kunt worden. We moeten dicht bij het publiek staan, nog meer loyaliteit opbouwen en talent koesteren, door te investeren in artiesten en makers. Zoals Robert Brufau zei: de perceptie van L'Auditori in het buitenland is zeer positief, beter dan hier. Het OBC krijgt lovende recensies; we worden uitgenodigd door het Concertgebouw en de Elbphilharmonie. Duitslands toonaangevende particuliere promotor neemt ons mee naar Stuttgart en Düsseldorf: het merk Barcelona staat al garant voor omzet. En we zijn ons bewust van die verantwoordelijkheid, we gaan er vol voor.

De mythe van Barcelona, ​​in dienst van de klassiekers?

Een particuliere promotor moet een verhaal creëren, boeiende elementen. En dankzij het repertoire hebben we ook een geweldige kans, want op het internationale circuit vervallen we niet in patronen of zijn we een instituut dat bepaalde trends moet reproduceren, maar kunnen we juist nieuwe waarden bijdragen, een Raquel García Tomás als onderdeel van onze identiteit. Nu presenteren we Toldrà. Dit is nog een punt waarop L'Auditori volgens mij in het buitenland nog invloedrijker moet zijn, omdat er belangstelling is voor het Catalaanse repertoire en uiteindelijk is het niet zozeer de institutionele communicatie die werkt, maar eerder de communicatie met de musicus, dat wil zeggen, wanneer de uitvoerder degene is die de partituur aanbeveelt omdat hij of zij die goed vindt, en misschien stelt iemand anders hem uiteindelijk voor aan de dirigent van het Bamberger Orchester... Dit jaar programmeert de Bayerische Rundfunk bijvoorbeeld Gerhard, een componist die ook door Simon Rattle werd ontdekt.

Het is belangrijk dat hedendaagse creaties niet worden gezien als een geïsoleerd getto, maar als een voortzetting van de muzikale taal en traditie.

Je zegt dat je een balans wilt vinden in je programmering. In welke zin?

Iedereen komt hier, meer dan een half miljoen mensen per jaar, dus we moeten transversaal zijn en een gevarieerde programmering hebben. Ik verbind moderniteit graag met traditie, en niet alle musici willen breken met de bronnen uit het verleden. Het is belangrijk dat hedendaagse creatie niet wordt gezien als een geïsoleerd getto, maar als een voortzetting van muzikale taal en traditie. Alleen zo maken we die muziek begrijpelijker. En het idee is dat we de componist bij het programmeren informeren over de context waarin het gespeeld zal worden, met welke andere werken op het programma het in dialoog zal treden. Waarom kunnen we geen cantate bestellen, een eeuwenoud format, die een hedendaags thema aansnijdt?

Bent u het ermee eens dat in Europese podia de trend is om de wekelijkse programma's van orkesten terug te brengen tot twee dagen?

Dat hangt af van de vraag. En van factoren zoals werkdruk, aangezien veel orkesten deelnemen aan educatieve programma's. De OBC heeft bijvoorbeeld gekozen voor opnames. En de overeenkomst dekt wat erin is opgenomen. Ik moet kijken welke factoren hier worden meegenomen, want er zijn orkesten die er drie of zelfs vier per week blijven spelen. Bij L'Auditori hebben we 7.000 abonnees op het loyaliteitsprogramma. En er zijn veel orkesten die nog niet eens de helft van dat aantal halen. De OBC is competitief.

Speelt het probleem van de locatie van de kamer ook in Glòries nog steeds?

Nu we de faciliteiten hebben die het gebied activeren, rest ons alleen nog de stedelijke omgeving aan te passen, en dat is niets vergeleken met wat er gebouwd is. Ik zal deel uitmaken van de werkgroepen die zich met dit onderwerp bezighouden. En ik denk dat er een probleem is met de parkeerplaatsen voor de TNC en L'Auditori, omdat veel mensen met privévoertuigen uit de metropoolregio en de rest van Catalonië komen. We hebben het over zo'n 500 activiteiten, waarvan er overigens 300 deel uitmaken van het educatieve project. Ik heb grenzeloze bewondering voor dit project, dat baanbrekend en uniek is. Alle kinderen van Barcelona en de metropoolregio hebben eraan deelgenomen. En dit jaar hebben ze hiphop geïntroduceerd op scholen, zodat de kinderen kunnen zien wat het uitdrukt en welke tools ze tot hun beschikking hebben om hun creativiteit te activeren. Er komen hier dagelijks veel kinderen.

En kun je je jouw eerste OBC-concert nog herinneren?

Ik werd lid toen ik 14 of 15 was, gebruikmakend van wat ik verdiende met zomerbaantjes. Dat was toen Franz-Paul Decker dirigeerde. En ik wist schoolvrienden mee te nemen. Ik herinner me memorabele concerten: zijn 9e van Mahler was een keerpunt voor me. Toen L'Auditori opende, had ik al muziek gehoord in het Palau en het Liceu. Het eerste concert hier was met Víctor Pablo Pérez, en ik was onder de indruk van de grootse, genereuze, briljante akoestiek. Het veranderde mijn perceptie van geluid.

Hoe bent u begonnen met auditoriummanagement?

Een beetje toevallig, want ik werkte bij Festival Haus Baden-Baden, waar ik een tijdelijke vacature opvulde. De directeur had een assistent nodig die talen sprak en administratieve taken kon uitvoeren. Ik had het geluk om samen te werken met iemand die directeur zou worden van verschillende toonaangevende podia. Later kreeg ik verantwoordelijkheden bij het Festival Heidelberg. En toen kwam ik bij Ibercamera.

Is een symfonieorkest, dat afhankelijk is van publieke middelen, echt nodig?

Het OBC is al aanwezig; het is open. Maar we moeten de ervaring van mensen met het orkest en de band versterken, die overigens in elke wijk concerten geven. Het strandconcert is er slechts één van. We moeten de uitwisseling met het Liceu nieuw leven inblazen en de gratis Barcelona Obertura-concerten promoten. Mensen vragen erom. We moeten manieren vinden om met dat potentiële publiek in contact te komen. Wees bijvoorbeeld aanwezig op universiteiten, organiseer open calls voor mensen om projecten in te dienen, zoals bands die geen podium hebben en dat zouden kunnen bezetten, geef toegang aan amateurorkesten en organiseer een viering van amateurmuziek hier in L'Auditori. En we moeten aanwezig zijn in de structuur van culturele instellingen: ik vind het idee van de dialoog van het OBC met andere kunstvormen mooi. Mijn project omvat het verklaren van kunstwerken door middel van muziek, het verklaren van een tijdperk door de interactie tussen verschillende kunstvormen. En het aantrekkelijk maken van traditie, het tot leven brengen ervan, ervan genieten. Ik pleit voor het plezier van het luisteren naar muziek, niet alleen voor de training.

Omdat het een openbare instelling is, is het hun verantwoordelijkheid om niet-commerciële muziek voor te schrijven.

Ja, het ontdekken van muziek waar veel mensen nog niet van gehoord hebben, en het vertellen van hen dat ze een moment van vervulling zullen vinden.

Behoud je het programmeerteam?

Het hoofd productie en programmering, Vero Rodríguez, die zich bezighoudt met muziek die niet van OBC of Banda is, vult me ​​zeer goed aan en richt zich op moderne muziek. Ik ben geïnteresseerd in de aanpak van series zoals Sitback, projecten buiten de gebruikelijke circuits waar artiesten vrij kunnen werken aan projecten die een private promotor misschien niet aandurft. Ik moet rekening houden met de werklast van het management op institutioneel niveau en bepalen hoeveel tijd ik aan de programmering kan besteden. Ik zal proberen de programmering zo persoonlijk mogelijk te maken en in overleg met de teams.

Bevalt de OBC in handen van Ludovic Morlot u?

Zijn project begon drie jaar geleden en hij heeft een contract tot 2028, dus halverwege ben ik oprecht blij met het werk dat hij doet. Hij is een zeer ervaren persoon die de interne werking van een orkest goed kent en nauw betrokken is bij de dagelijkse gang van zaken bij het OBC en de opnames. De Franse tournee was zijn initiatief. Ook in het buitenland is hij een gerespecteerd en bewonderd dirigent. Zijn naam spreekt boekdelen. En hij heeft een zekere samenhang in zijn programmering gebracht; hij is heel duidelijk over de werken die hij wil uitvoeren en weet hoe hij programma's moet samenstellen.

Welke Europese programmeringstrends zou u omarmen en welke zou u afwijzen?

Ik hou niet van de neiging tot hypersegmentatie van de programmering. Met andere woorden, als je van oude muziek houdt, ga je dan naar Llums d'Antiga en sla je dan concerten in het najaar over? Ik vind het idee van een cyclus beter, en in context plaatsen: we hebben binnenkort weer een Beethovenjaar, en ik denk dat het goed is om huidige creaties te contrasteren met die van de grote klassiekers, werken te bestellen en de componist te vragen wat zijn of haar mening over Beethoven of anderen is. Ik zie ook dat er hedendaagse creaties te horen zijn, maar er is een gebrek aan 20e-eeuwse muziek. Ligeti is zelden te horen bij L'Auditori. Of Krenek. Het OBC is erg flexibel; het heeft in de loop der jaren een groot deel van het repertoire opgenomen en zich steeds beter aangepast. Ik vind die vraag prettig.

Ben je het eens met het seizoen dat Brufau achter zich laat?

Ik ben blij, ja, want ik ben degene die het moet verkopen, en ik wil ervoor zorgen dat abonnees goed behandeld worden en loyaliteit belonen. Ik denk niet dat het abonnementsmodel moet worden afgeschaft omdat het "afneemt". Als het niet werkt, moeten we uitzoeken waarom het niet werkt. Er zijn orkesten in Europa met veel orkesten, en ik denk dat er nog ruimte is voor herstel. Het publiek maakt ook deel uit van een project, niet alleen de dirigenten, gastartiesten en musici. Wat me het meest raakt bij OBC-concerten is het slotapplaus, omdat mensen de musici leren kennen; het is heel persoonlijk.

Zullen ze op zoek gaan naar een vervanger om de Ciutat de Clàssica te runnen?

We spreken elkaar binnenkort af om het te bespreken. Ik wil dat de band daar actiever wordt. Ik zie het toezicht op het festival ook niet in conflict komen met mijn functie, waarbij ik samenwerk met de andere podia en betrokken organisaties.

Wat vindt u ervan dat de invasie van Oekraïne de deur heeft gesloten voor Gergiev en het Mariinski?

Culturele organisaties moeten deel uitmaken van de maatschappij als het gaat om urgente kwesties; ze kunnen niet geïsoleerd worden. Maar tegelijkertijd zijn we transversaal; we zijn een publieke entiteit die geen a priori uitgangspunten kan voorschrijven. We hebben onze waarden, maar we kunnen niemand de deur sluiten om ideologische redenen.

Als Ibercamera het Mariinsky meeneemt, zal hij dan de deur van L'Auditori open vinden?

Zodra de kwestie voldoende rijp is, zullen we erover praten, want het is gebleken dat het conflict zeer complex is. Een paar maanden geleden werd gezegd dat het binnen drie dagen opgelost zou zijn, maar dat blijkt toch niet zo eenvoudig te zijn.